Er zijn in België 3.933 personen die misdrijven hebben begaan.
Strafbare feiten hebben gepleegd.
Maar zij krijgen daar geen straf voor. 
Zij hebben namelijk een ‘geestesstoornis’.

Deze mensen worden geïnterneerd. 
Voor onbepaalde tijd. 
Hun vermoedelijke vertrekdatum wordt bij aankomst
provisoir vastgelegd op het jaar 9999.

We mogen die internering geen straf noemen. Het woord ‘straf’ geldt alleen voor mensen die een ‘delict’ begaan dat hen kan worden ‘toegerekend’. Internering is een verplichte behandeling.

Een behandelaar deelt in ‘Klink.’ zijn ervaringen met deze ontoerekeningsvatbare mensen. 

Zij zitten in de laatste fase vòòr,
in de rechte lijn naar hun voorlopige vrijlating. 
Maar die lijn is allesbehalve de laatste.
En is ook niet echt recht.

Hoe beleven zij hun internering? 
Is er echt een verschil tussen een gedwongen behandeling en een straf? 
Is ‘buiten’ écht buiten?

Annemie Morbee schrijft en werkt met geïnterneerden. Vanuit haar verbondenheid met de ‘wereld van het ontoerekeningsvatbare’, zocht ze Bruno Vanden Broecke op en leidde hem rond in een labyrint vol verhalen en mensenlevens, stemmen uit het vagevuur. Bruno haalde er zijn compagnon de route Raven Ruëll bij als regisseur. Beiden maakten samen een tiental voorstellingen, waaronder Jan, mijn vriend (Bronks, 2002), Missie (KVS, 2007) en Para (KVS, 2016), monologen waarin een poging wordt gedaan om de mens zo eenvoudig mogelijk een spiegel voor te houden. 

Klink. wordt een theatraal egodocument, een licht maar rauw samenzijn, met weinig franjes. Een voorstelling die de kortste weg kiest. Die naar uw hart.

Extra:
Slamdichter Glenn Dumortier maakte een film over dit thema. Lees er hier meer over. 

Uit de pers

📄 ‘Een gedwongen behandeling voelt soms even erg als een gevangenisstraf’ (De Standaard) 
📄 Over pedofilie en zalmpapillot: topstuk tussen wanhoop en hoop. (pzazz)